Bolehkah NATO Terus Relevan?

NEW DELHI – Dilema berterusan berkaitan peluasan peranan NATO semakin meruncing di bawah pentadbiran Trump 2.0, yang semakin menonjolkan ketegangan dalaman berhubung beban kewangan yang ditanggung oleh pakatan itu. Perubahan ini mencerminkan pendekatan nasionalis tegar berasaskan analisis kos-manfaat yang berisiko menjejaskan komitmen asas yang penting bagi mengekalkan struktur keselamatan pasca-Perang Dingin di Eropah.

Pendekatan sebegini bukan sahaja membahayakan keselamatan Eropah, tetapi juga mencabar legitimasi negara-negara bangsa di benua itu, yang kestabilannya berkait rapat dengan tanggungjawab NATO dalam mengekang sikap tegas Rusia. Sebarang kekaburan dalam memahami keselamatan Eropah boleh menghakis keselamatan serantau, walaupun pengaruh globalisasi semakin menggantikan faktor geografi. Ini menunjukkan bahawa peranan penting NATO dalam evolusi dan peralihan Eropah daripada sebuah kesatuan ekonomi tradisional kepada satu bentuk kesepaduan yang lebih tahan lasak tidak lagi boleh dianggap sebagai sesuatu yang terjamin.

Mari kita analisis beberapa senario sekiranya NATO menjadi goyah: Pertama, NATO memainkan peranan penting dalam mengukuhkan ikatan politik antara negara-negara Eropah. Sekiranya NATO berundur atau berlaku perpecahan dalam solidariti, demokrasi Eropah mungkin menghadapi keadaan perpecahan dan huru-hara yang boleh mencetuskan ketegangan serta persengketaan antara kuasa-kuasa Eropah, seterusnya mengganggu kestabilan rantau ini.

Kedua, pergelutan antara kuasa-kuasa Eropah dan Amerika Syarikat – yang sering dirujuk sebagai ‘pemisahan Atlantik’ – boleh mencetuskan rasa tidak puas hati dan tuduhan balas yang berterusan. Namun, ini tidak bermaksud Eropah menolak NATO. Seperti yang dihujahkan dalam satu artikel di The Statesman, bagi Britain ia bukan sesuatu yang mudah, tetapi satu usaha seimbang untuk menyesuaikan kepentingan British sambil menangani pendekatan transaksional Trump terhadap hubungan antarabangsa.

Begitu juga, dari Perancis ke Jerman dan Itali, semua pihak sedar bahawa tanpa NATO, keadaan boleh menjadi lebih buruk. Maka, mempertaruhkan kewujudan NATO secara sengaja adalah satu risiko besar. Namun kebimbangan utama tetap kepada obsesi Trump dengan agenda "Make America Great Again" (MAGA) yang bersifat megalomania, bukan sahaja menjejaskan hubungan AS-Eropah, malah menyempitkan ruang diplomasi. Sekiranya Eropah terkeluar daripada senarai keutamaan NATO – atau lebih tepat lagi, jika seperti yang dihujahkan oleh konsep rimland maritim Spykeman – berlakunya peralihan fokus NATO dari kawasan geografi Eropah, maka ini mungkin menguatkan kuasa saingan, menegangkan hubungan trans-Atlantik, dan memecahbelahkan demokrasi Eropah. Akhirnya, ia akan memburukkan lagi ketidakstabilan dan ketidakselamatan rantau itu.

Negara-negara Eropah juga sedar akan kelemahan keupayaan ketenteraan mereka dan ketiadaan keadaan aman yang kekal, atau apa yang diumpamakan sebagai Elysium. Walaupun terdapat perbezaan pandangan dalam kalangan mereka, secara umumnya terdapat konsensus dari Berlin hingga Warsaw bahawa NATO dan Washington kekal sebagai unsur penting dalam Pax Americana. Kerangka ini bukan sahaja menjadi injap tekanan kepada ketegangan geopolitik di Eropah Barat, malah berperanan sebagai penyedia keselamatan utama terhadap ancaman daripada negara tidak liberal.

Sebagai contoh, walaupun Jerman mungkin berurusan dengan Rusia untuk gas atau bekerjasama dengan China dalam bidang telekomunikasi, kebergantungan kepada inisiatif seperti One Belt One Road (OBOR) boleh mendedahkan Eropah kepada naratif Barat mengenai pendirian tegas Rusia atau dominasi China dalam teknologi keselamatan kritikal. Maka, keseimbangan antara keterlibatan ekonomi dan keselamatan negara kekal sebagai isu utama bagi negara-negara Eropah yang lebih kecil dalam era bergolak yang boleh mencabar kesabaran dan politik globalis-multilateral yang dilihat oleh Trump sebagai bertentangan dengan dasar “America First”.

Namun begitu, “bekerjasama secara kolektif dengan NATO dan EU” telah menjadi sebahagian daripada DNA politik moden Eropah. Oleh itu, sikap umum Eropah adalah untuk bertahan dengan sikap agresif Trump, tetapi tidak menentang NATO, walaupun NATO dilihat sebagai instrumen soft balancing Amerika di Eropah. Kini, semakin jelas bahawa walaupun Eropah liberal melihat NATO sebagai penjamin keamanan, Amerika di bawah Trump menolak dakwaan ini sebagai satu bentuk altruism. Perbezaan pandangan ini semakin menjejaskan perpaduan dan keberkesanan pakatan tersebut.

Negara-negara Eropah, yang bergantung kepada NATO untuk keselamatan kolektif, melihatnya sebagai penting dalam mengekalkan kestabilan terhadap ancaman luar, khususnya daripada Rusia – walaupun Rusia sendiri memainkan peranan sebagai penyedia keselamatan di rantau Eurasia yang luas. Sebaliknya, pentadbiran Trump mengambil pendekatan transaksional terhadap hubungan antarabangsa, mempersoalkan komitmen terhadap prinsip pertahanan bersama NATO dan mendesak negara-negara Eropah yang kekurangan dana untuk meningkatkan perbelanjaan pertahanan. Pendekatan ini bukan sahaja merosakkan kepercayaan antara EU dan AS, malah menimbulkan kerisauan terhadap masa depan solidariti trans-Atlantik.

Di bawah kesan paradoks globalisasi, dua aspek utama negara bangsa dan negara kebajikan di Eropah semakin terhakis dengan cepat, mencetuskan krisis benua yang dicirikan oleh ketidakpercayaan meluas terhadap kerajaan serta ketidakupayaan buatan untuk menjamin keselamatan. Hakisan ini bukan sahaja menegangkan perpaduan dalaman Eropah, tetapi juga memberi cabaran besar kepada NATO, yang kini ditekan untuk berkembang secara liberal tanpa berjaya memupuk pemikiran yang mengiktiraf keperluan berkongsi beban secara saksama. Keadaan ini menyerlahkan jurang yang semakin melebar antara kumpulan Atlantacist, yang menyokong hubungan trans-Atlantik yang kuat, dan Europeanist, yang mengakui bahawa agenda pertahanan masa depan memerlukan kesiapsiagaan terhadap ancaman peluru berpandu, siber dan teknologi gangguan lain yang berpunca daripada globalisasi.

Namun mereka berbeza dalam persepsi sebagai rakan keutamaan NATO, lantas secara asasnya melemahkan keberkesanan pakatan atau membawanya ke arah pertembungan, seperti yang terbukti melalui krisis berterusan di Ukraine yang telah merosakkan prospek dialog dengan Rusia. Kini apabila kedua-dua pihak musuh sedang menuju ke arah perdamaian, jelas bahawa kekuatan Moscow telah tertanam kukuh di tengah Eurasia. Jadi, geografi tetap penting dan ini membuktikan bahawa NATO tidak boleh menjadi pemain sejagat di semua kawasan – terutamanya di wilayah di mana pemimpin Eurasia yang bijaksana mampu mengubah haluan permainan.

Oleh itu, adalah lebih baik untuk NATO menilai dirinya – bukan hanya dari segi kekuatan dan senjata yang dimiliki, tetapi juga dari segi kemampuan untuk melaksanakan prinsip kebebasan liberal apabila bantahan munasabah Rusia terhadap kecenderungan Ukraine menyertai NATO sudah pun mencapai ambang yang tidak dapat dielakkan.

Sumber: asianews.network

Konten fresh, vibe padu! Jangan lupa follow media sosial rasmi kami untuk kekal up-to-date setiap hari.

Portal : https://mforum.cari.com.my

Facebook : https://www.facebook.com/CariDotMyOfficial

WhatsApp Channel : https://whatsapp.com/channel/0029Vacxp9d9MF91QzmmW60X

Telegram Channel : https://t.me/+rgKlQE4mbJg2YjM1

Threads : https://www.threads.com/@caridotmy